Zaproszenie: „Mój syn Maksymilian” w Gdańsku

Kanonizacja o. Maksymiliana Kolbego przez Papieża Jana Pawła II, 10 października 1982 roku, była dla wszystkich Polaków promieniem światła w ciemnym czasie stanu wojennego, a dla mnie jakimś uobecnieniem świętego – wspomina Kazimierz Braun. – Pojechałem do Niepokalanowa. Myślałem o napisaniu o nim dramatu, ale nawet nie potrafiłem rozpocząć pracy. Pewnie za mało o nim jeszcze wiedziałem; jakoś mi było do niego wciąż daleko. Sprawa została odłożona, potem zapomniana.

Dzięki zaproszeniu Krakowskiej Prowincji Ojców Franciszkanów Konwentualnych, Kazimierz Braun trafił do klasztoru w Harmężach pod Oświęcimiem. – Mogłem odbyć wiele ciekawych, inspirujących rozmów i odwiedzić wiele miejsc, w których święty zostawił swoje ślady, przede wszystkim w obozie Auschwitz, w Krakowie i Niepokalanowie, a także gdzie indziej. Otrzymałem wiele informacji, wiele książek. To wszystko pozwoliło mi podjąć ponownie próbę stworzenia dramatu o św. Maksymilianie. Powstał. Nadałem mu tytuł „Maximilianus”. Następnie, ciągle zanurzony w tym samym temacie, napisałem drugi tekst, „Celę ojca Maksymiliana”. Oba były skoncentrowane na osobie ojca Maksymiliana. Ze względów konstrukcyjnych nie znalazło się w nich dość miejsca dla jego matki, Marianny Kolbowej. Czułem niedosyt, wręcz wyrzuty sumienia. Postanowiłem jeszcze raz podejść do wielkiego tematu życia i dzieła św. Maksymiliana – tym razem niejako od strony jego matki. Materiału dostarczyła zwłaszcza korespondencja między synem a matką, matką a synem. Powstał dramat pod tytułem „Mój syn, Maksymilian”.

KAZIMIERZ BRAUN

Półwiecze pracy reżyserskiej Kazimierz Braun, jeden z najwybitniejszych polskich reżyserów teatralnych, profesor nauk humanistycznych, świętować będzie 31 grudnia 2011 roku. Debiutował jednoaktówkami Mrożka na deskach teatru Wybrzeże w Gdańsku.

Prof. dr hab. Kazimierz Braun (ur. 1936) – reżyser teatralny, specjalista od Norwida i Różewicza, teatrolog, krytyk teatralny, prozaik, dramaturg i tłumacz – studiował polonistykę na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz reżyserię w PWST w Warszawie. Doktorat uzyskał na Uniwersytecie Poznańskim, habilitował się na Uniwersytecie Wrocławskim, a następnie również w warszawskiej PWST. Jest autorem licznych publikacji z dziedziny historii teatru, dramatów i powieści. Jego najsłynniejsze prace naukowe to m.in. „Teatr wspólnoty” (1972), „Nowy teatr na świecie” (1975), „Przestrzeń teatralna” (1982), „Wielka reforma teatru w Europie” (1984) i „Krótka historia teatru amerykańskiego” (2005).

Debiutował w teatrze Wybrzeże. Reżyserował w teatrach Warszawy, Torunia, Łodzi, Krakowa i Lublina, ale także w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Irlandii i Niemczech. Prowadził Teatr im. J. Osterwy w Lublinie (1967-1974), a w Teatrze Współczesnym we Wrocławiu był dyrektorem i kierownikiem artystycznym (1975-1984).

Po tym, jak w 1984 roku z powodu działalności opozycyjnej odsunięty został od kierowania teatrem oraz prowadzenia wykładów, wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Tam też mieszka i pracuje, reżyserując i wykładając, m.in. na New York University w Nowym Jorku, University of California w Santa Cruz i Uniwersytecie Stanu Nowy Jork w Buffalo.

Postaci:

MATKA, Marianna Kolbowa – Halina Słojewska

OJCIEC MAKSYMILIAN KOLBE – Jarosław Tyrański

BRAT LEON – Jacek Labijak

CIEMNY – Zbigniew Jankowski

Reżyseria: Florian Staniewski

Adaptacja tekstu: Zespół

Opracowanie muzyczne: Olo Walicki

Reżyseria światła: Andrzej Drewniak

za: