Bazylika św. Franciszka w Asyżu

Papieska Bazylika św. Franciszka z Asyżu – przynajmniej w opinii Włochów (ale nie tylko!) – jest jednym z najważniejszych i najpiękniejszych miejsc pielgrzymkowych chrześcijaństwa. Znajduje się tu wiele późnośredniowiecznych fresków autorstwa mistrzów reprezentujących najlepsze szkoły XIII i XIV w. (m.in. Cimabuego, Giotta i Lorenzettiego).

Ale przede wszystkim można tu nawiedzić grób św. Franciszka, odnaleziony dopiero w 1818 roku – do tego czasu nie było wiadomo, gdzie dokładnie pochowano Biedaczynę z Asyżu. Było to przemyślane posunięcie br. Eliasza z Kortony, następcy Franciszka i wikariusza generalnego zakonu, który nie chciał, by ciało świętego, podzielone na mniejsze relikwie, „rozeszło” się po całej Europie.

Brat Eliasz był także odpowiedzialny za nadzorowanie budowy całej bazyliki i sam zaprojektował jej dolną część. Wygląda na to, że ów zakonnik wiele nauczył się o architekturze i budownictwie podczas kopania i tworzenia grobów z kamienia, gdy przebywał jako pustelnik w Syrii. Mimo że architektem obu poziomów Bazyliki św. Franciszka był mistrz Jacopo Tedesco, wydaje się, że podążał on za pierwotnym prostym romańskim planem br. Eliasza z Kortony. Kilka późniejszych uzupełnień przekształciło świątynię w niezwykłą syntezę stylów gotyckiego i romańskiego.

Franciszek zmarł w Asyżu 3 października 1226 roku, natomiast jego kanonizacja, której dokonał papież Grzegorz IX, odbyła się już dwa lata później, 16 lipca 1228 r. Budowa bazyliki, jak i klasztoru franciszkanów (znanego jako Sacro Convento), rozpoczęła się zaraz po kanonizacji Biedaczyny – było to możliwe dzięki pomocy wielu dobroczyńców zakonu franciszkańskiego.

Jeden z dobroczyńców, Simone Di Puciarello, przekazał ziemię, na której miał powstać kościół. Było to wzniesienie po zachodniej stronie Asyżu, popularnie nazywane Wzgórzem Piekielnym – bo na nim dokonywano egzekucji skazańców. Kiedy budowa się zakończyła, wzgórze „przechrzczono” i od tamtego momentu nosi nazwę Wzgórza Rajskiego.

za: pl.aleteia.org