Św. Ludwik z Tuluzy – najmłodszy biskup Kościoła

Najmłodszym biskupem w historii chrześcijaństwa był franciszkanin, św. Ludwik z Tuluzy. Urodził się 9 lutego 1274 roku we Włoszech, w szlacheckiej rodzinie, jako syn Karola II, króla Neapolu i Sycylii oraz Marii, córki króla węgierskiego. Jego stryjem był św. Ludwik IX, król Francji i tercjarz franciszkański, a jego matką była siostrzenica św. Elżbiety Węgierskiej.

Od wczesnych lat dziecięcych urzekała go duchowość franciszkańska. Według podań, pod książęcymi szatami nosił franciszkański sznur pokutny. W wieku 14 lat został zakładnikiem w zamian za uwolnienie z więzienia jego ojca. Był przetrzymywany w niewoli w Barcelonie, gdzie opiekowali się nim i kształcili go hiszpańscy franciszkanie.

Po siedmiu latach Ludwik powrócił do Francji, gdzie zrzekł się wszystkich praw następcy tronu. Po wyzdrowieniu z ciężkiej choroby, zgodnie z wcześniejszą obietnicą, wstąpił do zakonu franciszkanów. W 1296 roku, mając 22 lata, przyjął święcenia kapłańskie. Niedługo potem papież Celestyn V konsekrował go na biskupa Tuluzy.

Ludwik odznaczał się surowością życia, skrajnym ubóstwem i miłością do ubogich. Jako biskup chodził w habicie zakonnym, usługiwał innym oraz codziennie zapraszał ubogich do swego stołu. Zgodnie z ówczesnym modelem duchowości franciszkańskiej, wyznaczył jednego z zakonników, aby go upominał i nakładał na niego pokutę.

Kilka dni przed śmiercią udał się do Rzymu na kanonizację swego stryja Ludwika IX, króla Francji. Zmarł w wieku 23 lat, 19 sierpnia 1297 roku. Został pochowany w kościele franciszkanów w Marsylii. Kanonizował go w 1317 roku papież Jan XXII, jeden z jego dawnych nauczycieli. W liturgii wspominany jest 19 sierpnia.

W ikonografii przedstawiany jest często jako młody biskup, w habicie franciszkańskim, na który nałożony jest biskupi płaszcz, z lilią lub liliami, z berłem u stóp.