Skocz do głównej treści strony
Prowincja

Pogrzeb o. Czesława Kozieła OFMConv

Utworzono: 12-11-2020

Minął miesiąc od pożegnania o. Janusza M. Szypulskiego w Darłowie, a bracia znów musieli zgromadzić się na Mszy św. pogrzebowej, tym razem w Elblągu. 12 listopada 2020 roku w kościele św. Pawła Apostoła odbyły się uroczystości pogrzebowe o. Czesława Kozieła, który po długiej chorobie odszedł do Pana 6 listopada w Gdańsku.

Uroczysta Msza św. rozpoczęła się o godz. 13:00. Przewodniczył jej biskup elbląski Jacek Jezierski. Do Elbląga przybył minister prowincjalny o. Wojciech Kulig z zarządem oraz reprezentacja braci z prowincji. Ze względu na restrykcje epidemiologiczne liczba osób w kościele była ograniczona, stąd też z myślą o tych, którzy nie mogli uczestniczyć w uroczystościach fizycznie, całość obrzędów była transmitowana.

Obecnych w kościele, jak i łączących się poprzez Internet, przywitał proboszcz o. Grzegorz Piśko. Zwrócił się szczególnie do rodziny o. Czesława, która niestety ze względu na kwarantannę nie mogła przybyć osobiście. Następnie bogaty życiorys zmarłego odczytał tradycyjnie sekretarz prowincji, o. Piotr Kurek.

Tak jak miesiąc temu, tak i tym razem, homilię wygłosił o. prowincjał Wojciech Kulig.

Śp. o. Czesław Kozieł (1956-2020) – życiorys

Dnia 6 listopada 2020 r., w 28 roku kapłaństwa i 29 lat od profesji uroczystej, w wieku 61 lat odszedł do Pana o. Czesław Kozieł, członek Gdańskiej Prowincji św. Maksymiliana Marii Kolbego Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych w Polsce (Franciszkanów).

Czesław Kozieł, syn Bolesława i Pauliny z d.Christof, brat trzech sióstr (Danuty, Jadwigi i Ewy) oraz czterech braci (Stanisława, Leszka, Andrzeja i Adama), urodził się 3 czerwca 1959 r. w Rydułtowach na Górnym Śląsku. W 1974 r. ukończył Szkołę Podstawową a w 1977 r. Zasadniczą Szkołę Górniczą w Pszowie.W latach 1977-1980 kontynuował naukę w Technikum Górniczym w Wodzisławiu Śląskim, które ukończył uzyskaniem świadectwa dojrzałości oraz tytułu technika-mechanika.

W 1980 r. wstąpił na nowicjat Księży Werbistów w Chludowie k. Poznania, po którym złożył pierwsze śluby zakonne i odbył dwa lata studiów filozoficznych w Wyższym Seminarium Misyjnym w Nysie. W czasie formacji seminaryjnej zaangażował się jako solista zespołu kleryckiego, co ujawniło jego nieprzeciętne utalentowanie muzyczne. W 1983 r. ze względów zdrowotnych poprosił o roczny pobyt poza domem Zgromadzenia. Przez ten czas odbył leczenie na oddziale endokrynologii w Inowrocławiu a następnie podjął pracę katechetyczną w Mrągowie. W 1984 r. zwrócił się z prośbą o powrót do Zgromadzenia Księży Werbistów, jednak z uwagi na brak oczekiwanej poprawy wyników lekarskich nie został już do niego przyjęty. W tej sytuacji przeniósł się do Gołdapi, gdzie przez kolejne trzy lata kontynuował pracę katechety (1984-1987).

Pomimo napotkanych trudności nie zagłuszył w sobie głosu powołania i w 1987 r. wstąpił na nowicjat Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych w Smardzewicach. Również w tym okresie został doceniony za umiejętność dobrego wykorzystania swojego talentu muzycznego we wspólnocie braterskiej. W podaniu o złożenie pierwszych ślubów zakonnych zdeklarował, że w przyszłości jest gotowy podjąć się pracy na misjach.

Po pierwszej profesji kontynuował formację w Wyższym Seminarium Duchownym w Łodzi-Łagiewnikach, gdzie odbył studia teologiczne. Również w tym okresie dał się u niego zauważyć talent muzyczny a także poczucie humoru i predyspozycje do pracy z dziećmi i młodzieżą a w szczególności z dziećmi specjalnej troski. 4 października 1991 r. złożył śluby wieczyste, a 12 października 1991 r. przyjął święcenia w stopniu diakonatu. Rok później, 23 maja 1992 r., we franciszkańskim kościele w Gdyni otrzymał święcenia kapłańskie, których udzielił mu bp Meru, Silas Sylvius Njiru.

Pierwsze dwa lata po święceniach o. Czesław przepracował duszpastersko w par. św. Antoniego z Padwy w Gdyni (1992-1993). W 1993 r. decyzją przełożonych został skierowany do Rosji, gdzie przebywał do roku 2002 r., posługując w par. św. Brunona Bonifacego z Kwerfurtu w Czerniachowsku. W tym czasie zaangażował się w pomoc Polakom na Wschodzie, m.in. wspierając powstanie «Wspólnoty Kultury Polskiej im. Jana Kochanowskiego». Po powrocie do Polski pracował kolejno w Ostródzie (2002-2004), w Kołobrzegu (2004-2005), w Gnieźnie (2005-2006), w Poznaniu (2006-2007), w Darłówku (2007-2016) i w Elblągu (od 2016 r.).

W 2020 r. o. Czesław otrzymał polecenie udania się do klasztoru w Kołobrzegu. Nawrót choroby nerek spowodował jednak, że planowane przenosiny nigdy nie doszły do skutku. Po kilku miesiącach walki z chorobą został przewieziony do szpitala w Gdańsku, gdzie przebywał aż do swojej śmierci, która nastąpiła 6 listopada 2020 r.

Homilia ministra prowincjalnego o. Wojciecha Kuliga

Transmisja z całości uroczystości

Przejdź do góry strony