Amore pro amore

Idea

Odznaczenie «Amore pro amore» (łac. «Miłością za miłość») jest przyznawane w dowód uznania i wdzięczności za pomoc i serce okazane Prowincji Gdańskiej. Nazwa nagrody jest nawiązaniem do cytatu św. Maksymiliana Marii Kolbego, który zalecał, aby „odpłać się miłością za miłość”.

Każdy laureat nagrody zostaje:

• uhonorowany medalem  Prowincji św. Maksymiliana Marii Kolbego Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych w Polsce «Amore pro amore»,
• wpisany do Księgi Dobrodziejów Prowincji,
• włączony do modlitw i ofiary Mszy Świętej we wszystkich klasztorach Prowincji po wszystkie czasy.

Laureaci

numer	Imię i nazwisko	Wspólnota honorująca	Data uhonorowania
1/19	Karpowicz Regina	Wilno	12.04.2019
2/19	Barnatonis Vilius	Wilno	12.04.2019
3/19	Ks. Dettlaff Marian	Wilno	12.04.2019
4/19	Zakrzewska Maria	Gdańsk	12.10.2019
5/19	Tusk Jan	Gdańsk	12.10.2019
6/19	Szulist Feliks z Rodziną	Gdańsk	12.10.2019
7/19	Karcowie Elżbieta i Janusz	Gdańsk	12.10.2019
8/19	Czarnowski Gustaw	Gdańsk	12.10.2019
1/20	Kulkowska Helena	Elbląg	01.03.2020
1/21	Marek Woźniak	Poznań	09.10.2021

 

Regina Karpowicz - wieloletnia przełożona FZŚ; kilkanaście lat bezpłatnie udzielała pomocy z zakresu księgowości, rozliczeń z państwem oraz współpracy z firmami wykonującymi prace we franciszkańskim kościele wileńskim.

Vilius Barnatonis – adwokat; kilkanaście lat pracował bez wynagrodzenia w sprawie odzyskania klasztoru w Wilnie.

ks. Marian Dettlaff - proboszcz parafii św. Leona w Wejherowie; od 25 lat wspiera finansowo obecność braci w Wilnie, a od 18 lat przyjmuje do swojej parafii grupy duszpasterskie z Wilna, zapewniając im darmowe wyżywienie i nocleg.

Maria Zakrzewska - związana z franciszkanami od 2001 r. Niezwykle mocno zaangażowana w renowację kościoła pw. Świętej Trójcy w Gdańsku. Od kilku kadencji jest członkiem Prowincjalnej Komisji ds. Konserwacji i Sztuki Kościelnej. Dzięki Jej solidnemu i rzeczowemu zaangażowaniu w pisanie i rozliczanie wniosków, klasztory w Gdańsku i Wilnie otrzymują co roku pomoc finansową z MKiDN na prowadzone prace konserwatorskie i renowacyjne.

Jan Tusk - związany z franciszkanami od 2001 r. Niezwykle zaangażowany w renowację kościoła pw. Świętej Trójcy w Gdańsku. Służył pomocą merytoryczną i pomagał w remontach i pracach konserwatorskich w wielu klasztorach i kościołach Prowincji Gdańskiej.

Feliks Szulist z Rodziną – przez całe życie zaangażowani w wieloraką pomoc i okazujący ogromną życzliwość wobec braci, klasztoru i kościoła pw. Świętej Trójcy w Gdańsku. Prze kilkadziesiąt lat pomagali w budowie, tworzeniu i konserwacji niezwykle popularnej w Gdańsku ruchomej szopki (każdego roku, tylko w okresie Bożego Narodzenia, nawiedza ją ok. 20 tys. osób).

Elżbieta i Janusz Karcowie - od wielu lat związani z kościołem i klasztorem pw. Świętej Trójcy oraz Domem Pojednania i Spotkań im. Św. Maksymiliana Marii Kolbego w Gdańsku. Zawsze otwarci i służący wieloraką, bezinteresowną pomocą zarówno w duszpasterstwie, jak i w pracach remontowo – renowacyjnych. Pan Janusz był m.in. pomysłodawcą i inicjatorem wydarzeń - Asyż w Gdańsku (międzyreligijnego spotkania modlitewnego o pokój w duchu Asyżu) oraz Popiszczmy razem (imprezy, która  każdego roku gromadzi w kościele pw. Świętej Trójcy do tysiąca dzieci, przychodzących na spotkanie ze św. Mikołajem).

Gustaw Czarnowski - zaangażowany w życie duszpasterskie i liturgiczne przy kościele pw. Świętej Trójcy w Gdańsku. Dzięki jego zaangażowaniu udało się m.in. doprowadzić do emisji przez Pocztę Polską znaczka z organami z kościoła Świętej Trójcy (biorąc pod uwagę 100-tysięczny nakład, można się domyślać, że znaczek ten jest dziś obecny we wszystkich krajach świata).

Helena Kulkowska - od 1950 r. związana z parafią św. Pawła w Elblągu; zaangażowana we wspólnotę Żywego Różańca oraz Odnowy w Duchu Świętym. Przez około 20 lat pracowała jako kucharka w klasztorze. Przez zakonników i wiernych Parafii odbierana powszechnie jako osoba wierna, oddana, zawsze życzliwa a nade wszystko pracowita i pełna miłości.

Marek Woźniak – zaangażowany w wydarzenia liturgiczne i inne spotkania w klasztorze poznańskim. Znany z propagowania oraz osobistej sympatii dla posługi oraz sposobu życia franciszkanów. 10 października 2005 r. mianowany Marszałkiem Samorządu Województwa Wielkopolskiego. Od początku pełnienia tego urzędu odznaczał się życzliwością i zrozumieniem potrzeb zarówno klasztoru poznańskiego jak i całego Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych, udzielając wsparcia prowadzonej przez braci działalności charytatywnej i kulturalnej. Szczególnego docenienia wymaga pomoc, jakiej udzielał w uzyskaniu dotacji na prace remontowe franciszkańskich obiektów zabytkowych w Poznaniu, Gnieźnie i Kaliszu.